vastklamper, laat los

Het is geen groot geheim dat ik meer denker dan doener ben. Ik ben verder ook eerder het zwijgzame type, zelfs als mijn eigen interne dialoog eigenlijk nooit stopt (1). Wat de meesten echter niet weten, dat vermoed ik toch, is dat een stilte langs mijn kant zeker geen instemming betekent met wat er gezegd wordt. De meeste gesprekken draaien rond één of andere stelling van toepassing op de maatschappij: over de vluchtelingen, de terroristen, de belastingen, de regering … de voetbal. Ik ga er meestal niet op in omdat er vaak niet echt ruimte is voor nuance. Diegene die de stelling verdedigt is vaak toch alleen maar geïnteresseerd in een positieve bevestiging daarvan vanwege de andere gesprekdeelnemers. “Oh ja, dat vind ik ook”. Of er komt al snel tegenkanting. “Dat zie je helemaal verkeerd!”. In dat geval volgt de onvermijdelijke polarisatie en een paar rondjes welles-nietes. Geeuw. Eigenaardig genoeg is mijn eigen positie altijd ergens tussen beide extremen van een stelling en haar tegenstelling. Ik heb zelf een hele weg afgelegd die startte in de toegepaste wetenschappen en mij gaandeweg meer en meer naar de humane wetenschappen bracht. Daardoor werd de afstand tot het idee van de objectieve waarheid steeds groter en die tot de subjectieve waarheid (2) steeds kleiner. Uiteindelijk gaat het alleen maar over nuance, wederzijds begrip, integratie, en ik heb daarom nog maar weinig geduld voor diegenen die zich toch per sé willen differentiëren en zich vastklampen aan hun absolute waarheid (3). En die vastklampers kunnen niet anders dan andersgezinden veroordelen, soms giftig, vaak de vinger beschuldigend, om toch maar hun wankele grip niet te verliezen. En vandaar mijn stil verzet: ik zwijg, luister en laat het meeste aan mij voorbij gaan. In tegenstelling tot dat alomtegenwoordig oordelen, weten en beter weten, is menselijkheid, in al haar naaktheid en kwetsbaarheid, een zeldzaamheid en kostbaarheid (4). Raar, het enige wat je er ervoor moet doen is los laten.


(1) Ja, ik moet eigenlijk eerder monoloog schrijven, want voor een dialoog moet je met twee personen zijn. De monoloog die ik voer is dan wel weer dialectisch: via these, antithese en synthese probeer ik verschillende zichtpunten uiteindelijk te integreren. In plaats van ‘dialectische monoloog’, hou ik het toch maar gewoon op ‘interne dialoog’, dat begrijpt iedereen.
(2) Subjectief in die zin dat waarheid eerder een collectieve sociale constructie is.
(3) Het individu dat zich manifesteert, zich vastklampt aan zijn identiteit en ego, vaste grond daarvoor zoekt in absolute waarheid, om daardoor toch maar controle te verkrijgen en zijn existentiële angst te stillen.
(4) Gelukkig kan ik er mij regelmatig in baden dankzij mijn geliefden rondom mij.

bron foto: http://life1025.com/2014/10/3-ways-youll-okay-tough-times/

bron video: Liam Lynch: United States of Whatever – YouTube

One thought on “vastklamper, laat los

Leave a Reply

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.