Uiteindelijk komt alles goed. Zoniet, dan is het nog niet het einde.

Ik heb lange tijd een dubbele houding gehad naar mijn werk. Er zaten elementen in waaruit ik voldoening haalde en anderen die mij te veel energie kostten. Ik heb mezelf dan ook lang als een denker gezien, maar ik ben eerder een voeler die de verhalen achter die gevoelens uitvlooit. Toen ik dat eenmaal erkende voor mezelf zag ik ook ineens veel sneller wanneer de denker in mij de gevoelens probeerde weg te rationaliseren of de doener in mij ze probeerde te verdoezelen onder holle drukke bezigheid. De grootste uitdaging bij dat voelen blijft wat ik voel niet te spiegelen en gevoelens over te nemen. Zo had ik lang geleden een klant, een naar verhouding jong bedrijf, dynamisch, trots en met warme, enthousiaste en betrokken mensen. De uitdagingen waar de klant voor stond waren groot en velerlei: voortdurende veranderingen in de wetgeving en marktwerking, lage marges in een mature markt met vlakke groei, de latente dreiging van substituut producten en niet te vergeten ook verouderde informatie systemen. En in dat rijtje externe uitdagingen hoorde ook nog een interne, de gretigheid van een jonge leeuw, of minder verbloemd: ongeduld. Als dit een quiz was ‘wat hoort niet thuis in het rijtje’ zou iedereen direct de hoofdprijs winnen, want hoe kan ongeduld, emotie, nu in de rij staan naast al die andere meer objectieve vaststellingen? Toch hoorde het erbij, het liet zich overal voelen. Overvolle agenda’s van de managers. Meeting rooms die bijna altijd bezet waren. Besluiten die bijna nooit finaal waren. Een onvermogen om verder te kunnen kijken dan een paar weken of in het beste geval een paar maanden. En daardoor een gebrek aan volgehouden focus dat leed tot de noodzaak aan permanente improvisatie en dus af en toe een overbodige maar in de sterren geschreven crisis. In die context heb ik lang meegedraaid, en altijd mijn volle inzet gegeven om tegengewicht te bieden met geduldig onderbouwde analyses en syntheses. Maar het is moeilijk om een verhaal te brengen waar een paar uur analyse achter zit als die manager niet meer dan een paar minuten te besteden heeft. Er kan dan maar één van twee dingen gebeuren, of de manager vertrouwt op zijn analist van dienst en handelt ernaar, of er wordt extra tijd uitgetrokken om de analyse verder te bespreken. Maar er is ook nog een tactisch afwijk manoeuvre dat de manager kan toepassen: de analist nog wat bezig houden met één of andere niet terzake doende vraag, totdat er tijd is om de analyse te bekijken of dat die tijd gewoon niet meer voorhanden is. Die derde mogelijkheid maakte ik vaak mee, en steevast trapte ik in mijn eigen val van dan nog meer analyse werk voor te bereiden. Maar het is onredelijk om met dezelfde beproefde aanpak ineens een ander resultaat te verwachten. Soms is de conclusie eenvoudigweg dat de analyse, het verhaal, niet wordt gesmaakt, niet wordt aanvaard. Maar er is wel degelijk een weg vooruit uit dit patroon. De inspiratie hiervoor komt uit de iconische “Grote Golf van Kanagawa” (1). De vissers, verrast door het stormweer op volle zee en te ver van de veilige kust, beseffen dat hun beste overlevings tactiek is om eerst de storm te aanvaarden om hem dan te trotseren, óp de golven (2). Ze begrijpen dat ze allemaal in dezelfde boot zitten en dat de het kapitein is die samen met zijn roeiers en stuurman telkens opnieuw de koers aanpast bij elke nieuwe grote golf. Dat is ook het inspirerende verhaal van hoe de andere Fukushima centrale een meltdown wist te vermijden (3), niet door de crisis (4) te betreuren, te negeren, ervan weg proberen te lopen of er een schuldige voor te zoeken maar door haar frontaal te omarmen en er samen doorheen te gaan.

 


(1) “Great Wave off Kanagawa2” by Katsushika Hokusai (葛飾北斎) – Restored version of File:Great Wave off Kanagawa.jpg (rotated and cropped, dirt, stains, and smudges removed. Creases corrected. Histogram adjusted and color balanced.). Licensed under Public Domain via Commons – https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Great_Wave_off_Kanagawa2.jpg#/media/File:Great_Wave_off_Kanagawa2.jpg
(2) zie de bespreking van het kunstwerk op quora
(3) zie het artikel van Harvard Business Review
(4) Een crisis is gewoon een moment van waarheid, waarin je voor een keuze wordt gesteld. Dat is niet per sé een negatieve gebeurtenis, alhoewel we het vaak wel als stresserend ervaren (zie ook Wikipedia).

bron spreuk “Everything will be okay in the end. If it’s not okay then it’s not the end”: Fernando Sabino (bron)

Leave a Reply

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.