shades of pink

Tijdens de zomermaanden ben ik uitzonderlijk een paar keer met de wagen naar het werk gereden. Ik heb een nieuwe wagen, en ik heb nog altijd niet het kabeltje geregeld om te luisteren naar mijn iPod, en dan wordt het dus Studio Brussel. In de zomer draaide ze daar elke ochtend rondom 06:45 een Franse chanson. En op één ochtend was het de beurt aan Edith Piaf.

“C’est lui pour moi, moi pour lui dans la vie
Il me l’a dit, l’a juré pour la vie”

Elle voit la vie en rose. Zeker, ik ook als ik er een paar op heb. En als ik er dan nog een paar meer op heb, dan gaat het over in meer donkere tinten. Maar dit liedje heeft geen greintje cynisme. Niet in de melodie, niet in de tekst. Het lijkt een echo uit een tijd waarin er nog wel volop werd geloofd in het idee van de ideale liefde.

“Et dès que je l’aperçois
Alors je sens en moi
Mon coeur qui bat”

Ze gaat in vervoering als ze hem ziet, hoort, ruikt. En let op, ze scoorde met dit nummer een grote hit in 1946, toen ze zelf toch al 30 was en de wereld hard haar best deed om de tweede wereldoorlog te vergeten. Op 6 maart van datzelfde jaar ziet David Gilmour het levenslicht. Hij zal 20 jaar later één van de drijvende krachten achter nummers zijn met teksten als:

“We don’t need education, we don’t need forced control.”

Pink Floyd is dan ook het soort roze dat mij al heel wat beter ligt. Toen ik puber was, pakweg nog eens 25 jaar later, wordt de toon toch nog wat grimmiger, dankzij Kurt Cobain en Nirvana:

“Rape me, my friend.”

En mijn eigen kinderen, die zelfs nog aan hun puberteit moeten beginnen, zingen al luidkeels mee met Lil Kleine & Ronnie Flex:

 “Als je bitch wil chillen, is het geen probleem.
Ik ga er wel heen, maar ik kom niet alleen.
Want ik heb drank en drugs.
En drank en drugs.”

Er zijn nog wel altijd sprookjesachtige liedjes, en mijn kinderen kennen die ook wel, alhoewel ik ze zo veel mogelijk probeer te boycotten. Maar toch, de tijd waarin het gangbaar was dat populaire liedjes de romantische idealen naïef belichaamden lijkt ver achter ons. Ik treur er alvast niet om maar prijs me eerder gelukkig dat genegenheid wél tijdloos en onverwoestbaar is.


bron foto: http://www.thefrisky.com/2013-10-17/these-nsfw-sculptures-of-miss-piggy-and-kermit-will-haunt-your-dreams/miss-piggy-spanks-kermit/

2 thoughts on “shades of pink

  1. Gewoon wat meer Bruno Mars luisteren. Die vangt granaten op voor meisjes en kust zichzelf, so pretty.
    Als dat niet haalbaar is, gewoon met zakdoek in de hand overschakelen naar Ed Sheeran of James Bay.

Leave a Reply

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.