Mijn dochter en zoon zijn kinderen van hun tijd en hebben zo ook elk hun eigen tablet. Mijn vrouw en ik zagen daar geen graten in, het leren gebruiken van technologie is een belangrijke vaardigheid, en nog veel meer een noodzaak vandaag dan in mijn eigen kindertijd. Mijn dochter belt bijvoorbeeld niet via de vaste lijn naar haar vriendinnen. Neen, ze skypet of ze snapchat. Daarnaast vonden we ook dat wat spelen op de iPad een welkom alternatief was van tijdsbesteding naast de anders obligate onderdompeling in de kinder pulp televisie van bijvoorbeeld Disney Channel. Maar daar hebben we ons schromelijk in vergist, tablets zijn helemaal geen alternatief voor pulp, ze zijn een variant van pulp. De meeste populaire spelletjes zijn blijkbaar nét die spelletjes die weliswaar veel geduld vragen maar tegelijk weinig of geen inzicht. Als ik terugdenk aan de computer spelletjes waar ik zelf dagen, weken, maanden aan heb verloren dan ging het echt wel over spelletjes die geleidelijk aan moeilijker werden en die vereisten dat je alternatieven zocht om toch maar aan dat volgende level te kunnen beginnen. Ik denk dan aan spelletjes als Gran Turismo, Rayman en sommige shooter games. De spelletjes die weinig uitdaging vroegen, die speelde ik dan wel uit tot het laatste level, gewoon, omdat ik wou weten hoe het eindigde. Maar eenmaal uitgespeeld, keek ik er nooit meer naar terug. Vorig weekend was mijn zoon een paar uur bezig met het spelletje Agar.io. De opzet is eenvoudig, je bent een kleine volle cirkel in een tweedimensionale ruimte, en als je kleinere cirkeltjes ‘opeet’, dan wordt je groter. Er zijn natuurlijk ook andere spelers online in diezelfde ruimte, die jou willen opeten, ‘eat or be eaten’, dus je moet die andere grotere cirkels ontwijken. Hoe groter je wordt, hoe minder wendbaar, dus dat valt nog wel mee, massief grote cirkels ontwijken, behalve natuurlijk als die zich ineens splitsen, dan kan je ineens worden verzwolgen. Mijn zoon stond onlangs op de eerste plaats, een hele prestatie, maar dat duurde al bij al ook niet zo lang, want je cirkelomvang daalt met de tijd, zeker als je niet genoeg cirkeltjes blijft opeten. Toen hij dan uiteindelijk het onderspit delfde voor een grotere cirkel, had hij toch mooi veel punten verzameld en kon hij zijn cirkel pimpen met een coolere skin. Vaak duurt een individueel spelletje maar een paar minuten, maar is hij toch gauw een paar uur non-stop bezig met binge spelen. Ik ging dus op zoek naar een manier om de uren per dag aan gamen te beperken in de tijd. Tot mijn verrassing kon ik daarvoor geen oplossing vinden op de iPad. Na wat rondneuzen op internetfora kwam ik een reactie tegen van een ouder die dat wel logisch vond. Apple, de producent van de iPad, iPhone en al dat ander mooi blinkend en gebruiksvriendelijk premium elektronisch gerief, heeft er alle belang bij om zijn klanten zo veel mogelijk te doen vergroeien met hun producten, en heeft dus geen belang om de gedurige afleiding in te perken die de handige apps, pop-ups, SMSjes, facebook berichten, nieuws feeds en e-mails met zich meebrengen. Ik wel. En ik heb dan maar beperkende middelen (1) ingezet die op weinig begrip konden rekenen van de kinderen. Mijn technologisch arsenaal voert feilloos en geluidloos de regels uit die ik instelde waardoor alle paden die ze volgen richting het internet nu onder controle staan, zowel naar inhoud als naar tijdsduur. Vanaf nu ga ik door het leven als papa dictator. Woehahaha!

(1) Hieronder staat een schematisch en vereenvoudigd overzicht van ons thuis netwerk, en de verschillende beveiligings technologiën die ik heb ingeschakeld. I just love it when a plan comes together!