“Alles wat de moeite waard is, kost moeite: geluk is het bijproduct van een zinvol leven.”
Hij voelde een soort van opluchting. Goed wetende dat gevoelens komen en gaan en dat ook deze opluchting waarschijnlijk gewoon tijdelijk zou blijken. Maar toch, stel dat het toch een plateau was, een tussenstop in een richting verder omhoog. Stel dat dat zo was, wat was het dan precies dat hij had achtergelaten?
De drang om zin te vinden in wat hij deed. De drang om het allemaal te verantwoorden. De koortsachtige vraag van hoe wat hij deed bijdroeg aan een groter en zinvol geheel. Zolang al probeerde hij het te zoeken en te bewijzen. Was die drang nu verleden tijd? Nu dat hij dit had gelezen, van iemand veel jonger dan hemzelf, maar die er misschien al even lang of zelfs langer over had nagedacht en naar had gezocht … zonder met antwoorden te komen, omdat die er gewoon nooit zullen zijn. Het antwoord is daar, wazig zichtbaar maar nét onbereikbaar, aan de immer voortschrijdende horizon en blijft iedereen altijd één stap voor.
Hij had gezocht naar een rechtvaardiging voor die stappen die hij wou zetten, voordat hij die zou zetten. En omdat hij die niet kon vinden deed hij voorlopig alles heel traagjes, in slow-motion. Er was veel dat te veel was, te veel om zich nog voor te willen engageren. Hij stond bijna helemaal stil, gestold als het ware in twijfel.
Maar wat betekende dat dan, die opluchting? Was hij nu vrij en bevrijd van onnodige zorgen? Vrij om gewoon te doen wat goed voelt zonder verdere verantwoording?
“Onverantwoord mezelf”, probeerde hij luidop. Dat klonk wel goed. Het zou de slogan van één of andere flitsende media campagne kunnen zijn die geluk belooft aan de vrijgevochten jongeling die toevallig ook nét dat product gebruikt uit de bijhorende reclame. Mentaal zapte hij die campagne weg, kocht het product en keek nooit meer om.
Goed bezig