Valentijn is een symbolische en historische dag voor ons gezin. Het zit namelijk zo: de eerste keer dat ik mijn toekomstige vrouw ontmoette op het ingenieursbal, stapte ik op haar toe en vroeg haar koudweg om haar adres (e-mails waren toen nog niet erg gangbaar). Ik merkte toch wel wat terughoudendheid op mijn verzoek, ik zou zeggen gelukkig maar, en daarom verklaarde ik mijn bedoelingen: ik wou haar graag leren kennen, maar niet nu, de blok ging namelijk net beginnen. Toen ik eenmaal de examens ook achter de rug had, heb ik inderdaad een brief geschreven, en die in haar postbus gestoken de avond voor Valentijn. Praktisch én romantisch, verenigd in dezelfde man, jawadde. De rest is dus geschiedenis, wat wel het vervelende neveneffect heeft dat er voor die dag bepaalde verwachtingen bestaan, inzake romantiek enzo. Mijn houding is dat ik tenslotte de eerste historische stap heb gezet, de basis gelegd als het ware, en dat het voor de rest nu aan mijn vrouw is, en zo is het tot nu ook elk jaar gegaan. En toch voel ik mij elk jaar weer enigszins bezwaard dat ik zelf niets bijzonders doe.

Dit jaar wou ik daar iets aan doen. Niet iets speciaals doen, neen, iets doen aan dat bezwaard voelen, dat is mijn praktische kant weer. Ik vind het hele gedoe namelijk iets plat hebben. Net zoals we een anti-pest week hebben (de andere 51 weken mag het wel hoor), we op Nieuwjaar collectief goede voornemens geacht zijn te nemen (de andere 364 dagen doen we maar wat), zo hebben we dus ook één dag gereserveerd om onze partner in de bloemen te zetten (zelf ben ik allergisch, bespaar me dus de bloemen). Wat is toch die dwangmatige obsessie met op een bepaalde dag een bepaalde activiteit te verkiezen boven een andere? En dit jaar komt Valentijn dan nog eens vlak na vrijdag de dertiende, tof, het belooft een bloedige Valentijn te worden! Ik meen een interessant patroon te herkennen.

Gewapend met een paar eenvoudige zoektermen, een computer met internet aansluiting, Google en Wikipedia zal ik dit patroon ontrafelen. En wat blijkt, die dwangmatige obsessie met dagen houdt verband met de verering van heiligen (Sint Valentijn), maar door de geschiedenis heen is de invulling van het naamfeest verandert. Sint Valentijn is eigenlijk een heilige martelaar, en in een bepaalde variante van de overlevering over hem geneest hij een meisje van blindheid. Dat meisje is de dochter van de cipier die hem gevangen houdt, en Sint Valentijn schreef haar een brief die hij ondertekent met ‘van jouw Valentijn’. Het is pas echter recent dat het hele gebeuren werd gecommercialiseerd met voorgedrukte postkaarten, net zoals dat gebeurde voor vrijdag de dertiende met boeken en bloedige films. Hier is het verband tussen datum en onheil ofwel te danken aan de uitroeiing van de Tempeliers die op die dag gebeurde, ofwel aan het feit dat het laatste avondmaal op een vrijdag gebeurde met 13 disgenoten. Wie weet.

Maar wat dus wel zeker is, is het verband tussen vrijdag de 13^de en Valentijn: de platte commercialisering van allerlei rites waar niemand nog de (heidense) symboliek van kent. Het goede nieuws is dat, alweer volgens Wikipedia, in Nederland het aantal mensen die iets met Valentijn doet daalde van 35% in 2007 tot 24% in 2012. Als die trend zich voortzet stopt het hele gedoe tegen 2027. Nu ik dat weet, ruimt mijn gevoel van bezwaar zich voor trots: ik ben eenvoudigweg visionair, een beetje zoals Nostradamus, maar dan nét wat minder bekend (en heel wat minder dood).

Ik stel voor dat we niet wachten tot dat jaar, maar alvast vandaag starten met élke dag opnieuw gewoonweg alles te doen wat we denken te moeten doen op die dag, inclusief de mensen te waarderen die er voor ons toe doen. Stel je dat eens voor!

En aan mijn vrouw: ik zie je nog steeds graag.