In de media wordt er vaak erg romantische gedaan over kinderen. Diegenen die zich door die praatjes laten inpakken, en daardoor zelf aan kinderen zijn begonnen, weten wel snel beter. Kinderen opvoeden is een ondankbare taak die je dan ook nog eens 18 jaar lang verplicht bent om vol te houden. Kinderen voortbrengen is eigenlijk gewoon een sociale noodzaak, je doet het gewoon uit praktische bewegingen, al was het maar om het pensioen fonds te blijven aanvullen. Daarvoor moeten ze dus wel een job vinden, en vandaar ook de noodzaak aan opvoeding: flinke kinderen maken later goede staatsburgers. Waarom we in al die eeuwen ontwikkeling er dan ook nog niet op zijn gekomen om kinderen volledig door de overheid te laten opvoeden is mij niet helemaal duidelijk.
De pijn is wel al grotendeels verzacht door ons onderwijs systeem. Je moet je alleen nog met je kinderen bezig houden in het weekend en de vakantie. Op schooldagen worden ze gedrild om alleen te spreken wanneer hun dat wordt gevraagd, om de leerstof slaafs van buiten te leren en om vooral niet te veel zelf na te denken. Wanneer ze niet luisteren, krijgen ze slechte punten of straf. Na een paar jaar blootstelling aan dat regime, plooien de meeste kinderen wel. Maar er zijn altijd nog ‘karakters’ die immuun blijken, en niet willen luisteren. Alsof ze een eigen wil hebben! In de psychologie klasseert men dit soort afwijking als ‘oppositioneel opstandige gedragsstoornis’ (1). Als dat hun enig gedragsprobleem is, dan heb je wel pech want dan kan enkel (kostelijke) therapie eventueel wat soelaas brengen. Komt het echter samen voor met ADHD of depressie, dan heb je meer geluk, want dan is er medicatie voorhanden. En met een pil krijg je ze wel stil.
“We don’t need no education
We don’t need no forced control
No dark sarcasm in the classroom
Teachers leave them kids alone“
Another Brick in the Wall, Part 2, Pink Floyd
(1) In de ‘Diagnostic Statistical Manual’ (DSM), wordt dit ‘oppositional defiant disorder’ (ODD) genoemd. Je kan er hier er wat meer over lezen.