De marmercake van mijn moeder is een monument uit mijn kindertijd. Het doet mij direct terugdenken aan die heerlijke woensdag middagen, geen school, geen huiswerk, zorgeloos spelen, lekker eten en extra verwennerijen. Bij de marmer cake was het twee keer smullen, eerst bij het voorbereiden, het uitlikken van het chocolade en vanille deeg en daarna nog eens als de tulband cake eindelijk geaderd uit de oven kwam. Wat dit recept anders, béter, maakt dan anderen is dat de chocolade wordt geholpen door kardemon en whiskey en de vanille door amandels. En ik mocht altijd de kardemon pletten van mama, waar is de tijd …
Ik heb onlangs ook een aantal zaterdagen op rij dat recept klaargemaakt, en tegen klokslag zondag middag was de cake op, mijn kinderen zijn er namelijk ook dol op. In de wereld van de cakes staat de marmer cake toch wel aan de top van voedselketen. En die keten breidt zich naast de eerder vernoemde ingrediënten uit met bloem, suiker, boter en eieren.
En om één of andere manier, na vier zaterdagen op rij marmer cake te bakken, is bij mij dat beeld blijven plakken van het breken van eieren om mijn cake te maken. Eerst zie je het doosje met eieren in de koelkast liggen, alle eitjes onaangeroerd, daarna breek je ze één voor één om ze te vermengen met de suiker en gesmolten boter om er iets méér van te maken en een tijdje later heb je de cake … en een leeg eierdoosje.
Eitjes of cake.
Ofwel heb je de eitjes. Ofwel verwerk je ze in de cake.
Allebei gaat niet, je kan niet én de eitjes houden én de cake maken.
En ik betrap er me de laatste tijd op om dat zowel privé als professioneel te blijven herhalen, je kan het niet alletwee willen, het is simpelweg niet mogelijk. In de gemeenschappelijke Nederlandstalige volkswijsheid herinneren we die zelfde wetenschap met ‘je kan geen omeletten maken zonder eieren te breken’.
En toch, hoe vaak zie ik dat patroon niet van mensen die de gevolgen van hun eigen besluit niet willen aanvaarden? Zo vaak dat het bijna grappig wordt. Het is alsof we zelf de kiekens zijn die de eitjes hebben gelegd en dat we ze daarom willen uitbroeden tot de kuikentjes die ze kunnen zijn en toch er ook cake van willen maken.
En hoewel kindermoord misschien een al te morbide vergelijking is, gaat het inderdaad toch vaak wel degelijk om een klein stuk van onszelf los te laten wanneer we voor zo een dilemma staan en nét dat maakt dat we ons als een kieken zonder kop gedragen en niet verder geraken.
Vreest niet, breek die eieren en ga voor de marmercake!