Hey, leerkrachten !

Op het laatste rapport van mijn twaalfjarige dochter stond er te lezen:

“Wat is er gebeurd op je laatste toets? Heb jij die voldoende gestudeerd? […]”.

Niet de inzet, de doorzetting, het enthousiasme, of – stel je voor – het talent van mijn dochter wordt hier in de verf gezet, maar wel het falen van het bandwerk proces van het in- en uitpompen van ‘feitjes’. Waarom wél het vermeend falen van mijn dochter benadrukken en niet samen kijken naar inzichten of studie aanpak (1)? Hoe kan een kind, nog op zoek naar zichzelf, hier iets anders mee doen dan zich zelf on-voldoende voelen? Wat kan een kind hierna anders doen dan een herhaling hiervan te willen vermijden door te blokken, te presteren, uit te munten … door het rolmodel na te bootsen?

In de plaats van kinderen te leren hun eigen schittering te ont-dekken, leren we ze dat om te schitteren je naar anderen moet luisteren en hun moet nadoen. Begrijp me niet verkeerd, ik heb respect en bewondering voor leerkrachten, ik ken er meer dan genoeg van dichtbij om te begrijpen welke inzet die job vraagt. En ik begrijp ook wel dat er basis vaardigheden zijn, zoals taal en rekenen, die je enkel maar door herhaling kan aanleren. Maar als de kinderen mij iets komen vragen over één of ander onderwerp, dan zoeken we het steevast samen uit, zodat ze de volgende keer zichzelf kunnen helpen.

Waarom leren we onze kinderen dan ook niet aan hoe ze de haast onbegrensde oceaan aan wereldkennis zelfstandig kunnen verkennen? Waarom leren we onze kinderen niet de basisvaardigheden aan van kritisch denken? Ik kom dagelijks zo veel volwassenen tegen die kritisch denken nog steeds niet onder de knie hebben en dat waarschijnlijk ook nooit meer voor elkaar zullen krijgen. Dus leerkrachten, maak de wereld beter, leer die kinderen hun basisvaardigheden, maar leer ze voor alles zichzelf onvoorwaardelijk te waarderen en kritisch te denken. En laat ze voor de rest vooral met rust met jullie zelfingenomenheid.

“Hey! Teacher, leave those kids alone”

Another brick in the Wall, Pt. 2

 


(1) Toen ze dan uiteindelijk de herhalingstoets terug kreeg, met een dikke vette stinkende buis, werd die noch klassikaal noch individueel verbeterd. Ik keek samen met haar naar wat er fout was gegaan en het bleek niet over reproduceren van kennis te gaan (woordenschat en grammatica) maar over de toepassing daarvan (vertaling). Het blijft mij een raadsel waarom ik, en niet de leerkracht, de nodige inzichten aan mijn dochter heb overgebracht en extra oefeningen met haar heb gemaakt die ze dan ook nog eens vrij snel begreep.

 

Leave a Reply

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.