de strijd die je kiest

Ik merk op dat ik me de laatste tijd erg snel opwind als iemand zelfgenoegzaam is of op een ander manier gesloten is. Ik merk ook op dat ik me hier steeds vaker over opwind. Emoties, vooral de onprettige soort, zijn eigenlijk mijn bondgenoot. Net zoals een fysieke pijn aangeeft dat er aandacht nodig is, rust of verzorging, is emotionele ‘pijn’ een aanduiding dat er iets scheelt. Voor een fysieke pijn kan ik de bron ofwel zelf eenvoudig opsporen, ofwel ga ik op bezoek bij de huisdokter. Voor emotionele pijn is dat zelfstandig opsporen heel wat minder voor de hand liggend. Als die emotionele pijn acuut en of chronisch is, dan is een doorverwijzing naar een psycholoog aangewezen. Is ze dat niet dan zijn er verschillende manieren om de pijn te verduren: zagen bij je vrienden en collega’s, bij je partner, gaan sporten, een goeie film kijken, er een nachtje over slapen, er eentje gaan drinken … Ik doe dat allemaal, en als het dan nog niet verteerd is dan ga ik aan de slag met zo een emotie en probeer ze te ontleden, te benoemen, relaties te leggen en aanleidingen te zoeken. Maar uiteindelijk kom ik dan toch steeds weer uit op mezelf als oorzaak van die emotie. Telkens weer opnieuw. Of het nu gaat over een frustratie vanwege een situatie, over boosheid jegens iemand, over verdriet rondom het voelen van één of ander gemis, steeds weer wijst die emotie terug naar de onhoudbaarheid van mijn verwachting: de emotie wijst terug naar mijn eigen instelling en denkwijze. Typisch lees ik dan ook veel om die instelling en denkwijze te verbreden, te verdiepen of te veranderen. In dat opzicht zijn emoties dan ook voorbodes van een mogelijk leermoment. Maar het lukt mij niet altijd om de bron van de emotie te achterhalen, sommige emoties worden dan ook kennissen die regelmatig terug op bezoek komen. Dat soort emotie, de hardnekkige ‘cyclische’ soort, die als een seizoen telkens weer terug komt, die je steeds weer doet twijfelen, neemt uiteindelijk een andere gedaante aan. Die andere gedaante kan een vorm van gelatenheid zijn, een neurotische trek, een regelmatige buitensporige uitbarsting van woede, een overgave aan de verleiding van één of zelfs aan alle zintuigen maar kan ook als hardnekkige strijdvaardigheid optreden. Zo een strijd die je ogenschijnlijk lijkt aan te gaan met de buitenwereld is eigenlijk eerder een innerlijke strijd: tussen de onhoudbaarheid (van de verwachting) en de werkelijkheid. Die vermoeiende uiterlijke strijd wordt in het leven geroepen om de onvermijdelijke interne strijd te verbergen, te vertragen, te vermijden … om ze uit te stellen. Denk dus goed na over welke strijd je kiest, soldaat.

 


bron foto: eigen werk, met een ongelooflijke grote dankjewel aan het Gladiatoren Festival in Tongeren van 12 & 13 Maart 2016.

Leave a Reply

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.