Ik ben recent veranderd van werkplek, en zit nu regelmatig in Antwerpen. Ondertussen heb ik al een vast traject van en naar het station, en kom ik dagelijks voorbij de ‘negatieve poes’. De eerste keer dat ik haar opmerkte dacht ik dat het een echte was, het is het o zo herkenbaar silhouet dat je ook al terug vond bij de oude Egyptenaren. Maar mijn onbewuste had al door dat er iets niet klopte want ik bleef staren en zag toen dat er uit een melkwitte kleefband een silhouet van een poes was uitgeknipt. Wat overblijft na het knippen wordt ook wel de negatieve ruimte genoemd dat het hoofdobject, de positieve ruimte, omringt. Je kan die negatieve ruimte gebruiken als sjabloon, je legt het op een wit stuk papier, je schildert erover, en de verf komt enkel daar op het papier waar de uitsparing zit. Op zich is dat wel opmerkelijk, dat je met het negatief ook het oorspronkelijk positief terug kan namaken. Beide benaderingen blijken het object vanuit een ander perspectief te definiëren.

Een poes voor het raam is voor mij een teken van gezelligheid. Zelf ben ik zot van poezen en honden. Poezen zijn niet volgzaam als honden, maar wanneer ze in een knuffelbui zijn, doen ze dat met zo veel meer overgave als honden. Ze zijn ook krols en speels, zoals honden, maar kunnen erg eigenzinnig zijn. Onze poes heeft echt wel haar eigen ritueeltjes. Zo volgt ze de kinderen als die gaan slapen naar hun slaapkamer en komt dan terug beneden bij ons, elke avond opnieuw! Als ik andere poezen zie voor een raam, dan weet ik dat ook zij elke ochtend hun rug vleien tegen de benen van hun baasje om eten te krijgen. Dat ze staan te mauwen om naar buiten te mogen en een minuut later om terug binnen te mogen. Dat ze ronkend en spinnend op schoot komen liggen of zich ongegeneerd uitrekken op de vloer, en liefst op een zacht tapijt. En het rare is dat de meeste van die poezen voor een raam kopjes komen geven tegen dat raam als je dichterbij komt.

Onze poes zit ook voor het raam, maar alleen als we zelf niet thuis zijn. Ze kijkt dan naar de voorbijgangers. Ze observeert. De negatieve poes zet dat allemaal op zijn kop. De voorbijgangers kunnen nu door de poes, dankzij de poes én doorheen de poes naar binnen staren in het huis. Maar als je net zoals de poes, ook bepaald wordt door wat je niet bent, kijk je dan naar jezelf?