Als het een beetje goed is maar ook Deens, dan ben ik direct en onherroepelijk fan. Carlsberg is een goed voorbeeld van die onvoorwaardelijke trouw aan mijn deels Deense roots, hoewel ik publiekelijk nooit zal toegeven dat Carlsberg minder is dan een godendrank. Mijn bewondering voor de producer Thomas Vinterberg staat hier echter helemaal los van (1). Als zijn film Festen (het feest) niet een bijna fysieke beleving was, dan was Jagten (de jacht) dat zeker wel. Toen zijn nieuwe film Druk (binge drinken) uitkwam, kon niets mij dan ook tegenhouden om die te gaan bekijken in de cinema. Behalve dan die corona pandemie.
De negentienjarige dochter van Thomas, Ida, die mee zou spelen, overleed op de vierde speeldag van de film in een auto ongeval. De scènes in de schoollokalen zijn opgenomen in haar school, met haar schoolkameraden en de film is ook opgedragen aan haar. De toon van deze film is merkbaar anders, lichter, en de regie voelt ook niet even strak aan dan bovenvermelde films, wat de sensatie minder fysiek maakt.
Desondanks zat ik meerdere malen verstomd te kijken naar het acteerspel van Mads Mikkelsen, die als Martin meerdere malen de vleselijke belichaming werd van de spreuk “The mass of men lead lives of quiet desperation” (2). Hij vat onversneden wanhoop in slechts enkele vluchtige gelaatsuitdrukkingen.
Het is de wanhoop van een man wiens dromen één voor één verdampten zonder enig ander uitzicht. De liefde tussen hem en zijn levensgezel is nog enkel een vage herinnering, zijn beloftevolle carrière en passie voor dansen temperde hij toen ze samen kinderen kregen maar ondertussen herinnert hij zich de warme band met zijn kinderen énkel als hij toevallig door oude vakantie foto’s bladert. Vandaag rest er hem alleen een ononderbroken eenzame depressieve sleur.
Geïnspireerd door een studie van een Noorse psychiater (3), waagt hij zich dan ook aan een experiment om net wat losser en meer ongeremd te zijn, door voldoende alcohol te drinken zodat het bloed de ganse werkdag op een half promille alcohol verzadigd blijft. Wat heeft hij immers te verliezen?
Best veel, zo blijkt, soms weet je niet wat je had totdat het weg is: bestrijd dus nooit op goed geluk de symptomen zonder de ziekte te kennen, je kan die symptomen immers doen verergeren. Druk toont ons de andere keuze dan de half promille reflex, wij die troost zoeken in het overtollige en gevoelloos makende, of het nu drank, eten, netflixen, werken, perfectionistisch poetsen, obsessief sporten of welke andere dwangmatige handeling dan ook is. Die andere keuze is de moed om niet veroordelend naar jezelf te kijken, en bewust van daaruit verder te gaan, kwetsbaar maar authentiek, elke dag opnieuw. Skål!
(1) Ik ben zo ook helemaal weg van Lars von Trier als regisseur en van Trentemöller als muzikant, ik wist eerst niet eens dat ze Denen waren.
(2) Meer over de oorsprong en waarheidsgehalte van deze spreuk in deze link: “Do the Mass of Men Lead “Lives of Quiet Desperation?“
(3) Neen, er is inderdaad niks van aan: https://www.france24.com/en/live-news/20210426-no-we-re-not-born-with-alcohol-deficit-doc-behind-another-round