aan tafel !

Mama vogel heeft sinds kort een goed gevuld nest, met haar vier kleine baby vogeltjes. Ze vragen haar constante aandacht, vooral omdat hun honger maar niet gestild raakt. Ze is dan ook constant in de weer om voedsel te halen en het lukt haar niet altijd om voldoende mee te nemen voor alle vier. Ze hebben elk ook hun eigen karakter trekjes. Er is het dikkerdje, het haantje de voorste, de stille en het zorgenkindje. Mama vogel is bezorgd dat dat laatste vogeltje de zomer niet zal halen, het is immers keer op keer ziek en eet slecht. Haantje de voorste steelt dan weer het eten van zijn broer en zussen door met zijn snavel in hun te porren, vooral bij het zorgenkindje, dat zich toch niet kan verdedigen.

Vandaag is mama vogel zelf wat verzwakt en zal ze maar één vlucht kunnen maken om eten te halen, in plaats van de normale zes vluchten. Daarna moet ze zelf rusten om op kracht te komen. Ze weet dat de vogeltjes de hele dag zullen tsjirpen om eten, maar daar is nu verder weinig aan te veranderen. Het lukt haar enkel maar om drie vliegjes te vangen. Normaal gezien heeft ze er zes mee, 1 extra voor het dikkerdje en 1 voor het haantje de voorste. Nu heeft ze dus voor de hele dag maar de helft van een normale portie van 1 vlucht.

Ze moet dus kiezen hoe ze haar kindjes zal voeden. De kansen van het zorgen kindje zijn klein, en als ze heel eerlijk is, zijn die kansen waarschijnlijk nul. Maar dat is niet iets waar ze aan wil toe geven. Ze zal voor haar kind zorgen en het zo veel mogelijk veilig doen voelen als ze kan. Wie weet is die moed genoeg op dat het de kracht vind in zichzelf om de ziekte te overwinnen. “Want hoop doet leven” (1). Daarom zal ze één van de vliegjes in twee bijten en eerst aan het zorgen kind geven. Die zal het niet op pikken, want ze was al erg zwakjes vanochtend. Haantje de voorste zal het snel inpikken. Op dat moment zal ze één vlieg aan het dikkerdje geven. Dan snel de andere vlieg voor het stilletje en tenslotte spuugt ze de rest van het half vliegje uit voor haantje de voorste. Dan hebben ze alle vier de zorgen gekregen die ze vandaag kan sparen.

Zever in pakskes natuurlijk. Dat ik verwijs naar een lied van Will Tura gaf dat al een beetje weg (1). Beesten in het wild eten zelfs levend hun kinderen op als die doodziek zijn, of hun lijk als ze het inderdaad niet haalden (2). Sommige mensen noemen dit onnatuurlijk, maar ze bedoelen dan eigenlijk onmenselijk, want dit is immers – per definitie – puur natuur. Het is het leven aan het werk, onverschillig voor onze morele en ethische conventies. De keuzes die wij maken als mens zijn vaker zoals die van mama vogel in het verhaaltje, en niet zoals die van mama beer op de foto. Onze keuzes bevestigen naast ons geavanceerd denkvermogen dan vooral ook onze menselijke waardes.

 


bron foto: “Friends For Dinner: Why Some Animals Become Cannibals”, national geographic

(1) Will Tura probeerde het zowel op de begrafenis van Koning Boudewijn als die van Koningin Fabiola. Hij zong voor hun “Hoop doet leven”, maar ze bleven toch in hun kist liggen. Ik vermoed omdat leven met zo muziek écht niet hoefde voor hun. Voor de liefhebber (?) vind je de uitvoering terug op Youtube.
(2) Zie bijvoorbeeld het verhaal van een mama beer die haar zieke pups opeet op national geographic of enkele andere voorbeelden op quora.

Leave a Reply

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.