De holle race naar succes waaraan wij lemmingen allemaal blindelings meedoen, het blijft mij verbazen. Niet dat ik er me zelf niet schuldig aan heb gemaakt of maak, verre van. Deze week kwam ik al zappend uit op ‘Via Annemie’, een reportage reeks op één, elke donderdag om 20:35, dat deze week over het wel en wee van een gezin ging dat een kippenkraam uitbaat. Ja, gebraden kiekens verkopen heeft hun geen windeieren gelegd. De zoon heeft de bloeiende zaak van zijn vader overgenomen, en de kleinzoon draait ook al mee. Een typische werkdag start tussen 03:00 en 04:00 en wordt afgesloten tegen 21:00. Jawadde. De rustdag is er om het industrieel materieel grondig te reinigen of de kledij van het personeel te wassen en strijken. ‘Je moet vooruit gaan’, is de wijze raad van de West-Vlaamse grootvader. Vakantie? ‘Ja, dat is al gauw 100.000 frank en twee weken sluiten is nog eens 200.00 frank. Als ik dat een paar jaar niet doe, dan heb ik genoeg gespaard voor alweer een nieuwe vrachtwagen. Begrijpt de?’. Voor het goed begrip, de grootvader ging nooit op vakantie. Vooruitgaan geldt ook in tijden van tegenslag, waarvan deze familie niet bespaard bleef. Toen de grootmoeder overleed was de zaak de ochtend daarop open, de klant kan je immers niet in de kou laten staan. Ook de dag na de begrafenis was de zaak open: ‘de mensen hebben hun gerief nodig’. ‘Maar wanneer is het dan genoeg?’, probeert Annemie nog eens vertwijfeld bij de zoon. Zijn vrouw zit namelijk al een hele tijd aan haar fysieke grens, met zware pijnstillers en manuele therapie om toch nog wat soelaas te vinden. Voor haar mag het stoppen, maar ze zal haar man blijven steunen zolang hij dat vraagt. Stoppen zit er nog niet in voor hem, neen dit is pas zijn eerste symbolische verdieping van het huis dat hij bouwt, er moet nog zeker één verdieping bij en uiteraard een dak. Zijn échte huis is een riante villa, met aanpalende grond waarop zijn beesten grazen, en tijdens de reportage zag ik een Mercedes jeep, een Mercedes cabrio en een old timer Mercedes. Niet dat deze mensen lijken te willen pronken, maar naar de maatstaf van de meeste mensen zal dit wel ruim genoeg zijn. ‘Rijkdom is als zeewater: hoe meer men ervan drinkt, hoe dorstiger men wordt’, schreef Schopenhauer. Succes deelt die onverzadigbaarheid die ook rijkdom kenmerkt. De Latijnse stam van succes, is successus wat van succedere komt, opvolgen. Maar wat opvolgen, wie opvolgen? Uiteindelijk stopt het toch, en volgt alleen nog het niets (ja, ik ben op de hoogte dat de meningen daar over verdeeld zijn). Is het najagen van succes dan als het willen planten van een vlag op de maan, en daar een selfie van nemen? Onze eigen kleine hoop op onsterfelijkheid? De elementen onder controle hebben? Kerkhoven wereldwijd liggen bezaaid met mensen die succesvol waren en hun zaken onder controle hadden. Eén van die mensen, een zekere Benjamin Franklin, uitte daarom als waarschuwing aan ons toekomstige generaties lemmingen de nu nog steeds niet ontkrachte basis axioma: ‘There are only two certainties in life: death and taxes’.