‘Ik vond het toch wel teleurstellend’, zegt m’n dochter. Ik weet even niet goed wat te zeggen bij dit voor haar atypisch en precies woordgebruik. Doorgaans is het eerder van ‘Dat was kei dom’. Maar ze heeft wel overschot van gelijk. Logisch denken, verbanden leggen, hypotheses maken en testen, je eigen mening vormen, we proberen de kinderen regelmatig bloot te stellen aan het wetenschappelijk denken. Een bezoekje aan Explorado, een “[…] avonturen- en kennispark voor gezinnen met kinderen, schoolklassen en andere groepen kinderen[…].” tijdens een druilerige namiddag in Oostende past perfect in die filosofie.
De brochures die we zien zijn erg beloftevol, een mengeling van wetenschap en spektakel. Aan de ingang is er inderdaad alvast een spectaculaire daling van onze liquide middelen nadat we de kaartjes kopen, 45 euro voor 2 kinderen en 2 volwassene. Jawadde. Maar kom, binnenin gaan we een onder andere ondervinden hoe het voelt om in een tornado te zitten en ook de effecten van een aardbeving van 7 op de schaal van Richter ondergaan.
Als we dan na een korte maar toch volstrekt overbodige inleidende video het park betreden is de eerste indruk er één van absolute chaos. Overal lopen kinderen van de ene interactieve opstelling naar de volgende. Je voelt al dat jeugdig enthousiasme en je wil daar wel deel van uitmaken, maar waar moet je beginnen? Er is geen echte visuele begeleiding om je zoektocht te starten, er zijn gewoon her en der ‘belevenissen’ ingepland op een parcours dat je dan zelf maar op goed geluk moet bepalen.
Het zijn allemaal doe-dingen. Draaien, duwen, ruiken, springen en dan gebeurt er telkens iets. Vlug naar de volgende prikkel. Maar er is weinig kader dat wordt geboden, zelfs niet als je de weinige tekst leest die er wel hangt. Sommige van die teksten zijn bovendien exclusief Duits (?), en dat typeert het patroon van oppervlakkigheid en willekeur doorheen het park met als absolute laagtepunten de tornado die een combinatie van computer animatie en ventilatoren blijkt te zijn en de aardbeving ‘beleving’ die gewoonweg twee statische decors zijn voor en na een aardbeving.
Maar wacht, er is ook een show van een half uur met een ‘edu-tainer’ rondom de eerste humanoïde robot, Zora. Interessant onderwerp, het kan gaan over electronica, automatisering, mechanica of toepassings mogelijkheden. Maar neen, we zien de robot voornamelijk dansjes doen op bekende deuntjes. Vooral de gangnam style nabootsing kan rekenen op veel ‘hahas!’ en ‘oooohs’ uit het publiek. Het wordt zowaar zelfs gefilmd door een stuk of 10 smart phones zodat ze er later thuis nog eens naar kunnen kijken.
Wat hebben de kinderen hier nu bijgeleerd? De mijne alvast niet veel afgaande op de stilte die volgt op die vraag. En hoeveel kinderen zijn na al deze prikkels ook geprikt om meer te weten? Ik vermoed weinig. Maar het is niet allemaal negatief. Het bewijs daarvoor is de foto die ik nam van de kinderen afgedrukt in een levensgroot 3D speldenkussen. Want digitale foto’s hebben geen negatief. QED.