Hij wordt wakker op de vloer met zijn kleren nog aan. Langzaam zit hij rechtop en klemt dan zijn voorhoofd in zijn rechterhandpalm. Hij sluit zijn ogen, maar de stekende, kloppende hoofdpijn trekt er zich niets van aan. Hij tuurt door de gordijnen naar buiten, en ze staan er nog steeds, de reporters, die aasgieren. Hij gaat door de voordeur naar buiten richting zijn wagen. “Ben je trots dat je hiermee bent weg gekomen?”. “Wat weet jij over de brand in het lokaal met bewijsmateriaal?”. “Waarom heb je haar vermoord, Iggy?”. Hij draait zich om naar de laatste reporter en gromt “Ik zou verdomme aan de duivel moeten vragen om haar moordenaar te straffen”.

De volgende ochtend wordt hij wakker in een vreemd bed, met Glenna naast zich, bloot. Man, hij kent haar al sinds het lager onderwijs. Hebben ze vannacht samen geslapen? Hij voelt een brandende pijn op zijn voorhoofd, aan beide kanten, aan de buitenkant? Hij betast zijn hoofd en voelt er iets uitsteken! Hij loopt snel naar de spiegel, en er steken twee hoorntjes uit. Hij moet echt minder beginnen drinken. Hij wandelt terug naar de slaapkamer en Glenna lacht smakelijk terwijl ze met beide wijsvingers aan de slapen het hoorn symbool maakt naar hem. “Wat? Kan jij ze dan zien? Zijn ze echt?”.

Het is het onwaarschijnlijke begin van de film ‘Horns’. Het verhaal kabbelt op een aangenaam en rustig tempo, met mooie vloeiende beelden. De onderstromen gaan over liefde en noodlot maar ook over de lelijke kanten van de medemens: afgunst, minachting, haat, de maskers vallen direct af als ze de horens zien. Daniel Radcliffe vertolkt de hoofdrol, Iggy, en hoewel hij ook hier een speciale band heeft met slangen doet hij gelukkig Harry Potter helemaal vergeten. De film is zoet tragisch, wraak verteert dan wel de wraaknemer, maar in dit geval krijgt deze eerst bevestiging van zijn diepste hartenwens. Het goede wint deze keer.