hier rust Paradoxis

Bijna iedereen kent Obelix. Als kind viel hij in de ketel met magische drank die het beroemde dorp onoverwinnelijk maakt voor de aanvallen van de Romeinen. Bijna niemand echter herinnert zich Paradoxis. Toen het ganse dorp naarstig zocht naar Obelix (terwijl die gewoon rustig de ketel aan het leegdrinken was) werd Paradoxis even alleen gelaten, en viel hij in een ketel die klaarstond om kleren te wassen. Die tweede ketel schuimde bovenaan parelwit en rook zomerfris. Dat was te danken aan de recente uitvinding ‘wasverzachter’ van Panoramix, die het helemaal had gehad met de constante indringende lijfgeuren van de barbaarse bende die zichzelf zijn dorpsgenoten noemden.

Toen Obelix eenmaal was gevonden, viel de stress weg bij de dorpelingen en liep de moeder van Paradoxis terug naar de plek waar ze hem kirrend had laten spelen met grote zeepbubbels die hij had gevonden op de grond.

Ze riep Paradoxis zachtjes, maar hij kwam niet. Ze riep hem nogmaals, maar hij was nergens te bespeuren. Lichtjes in paniek begon ze al stappend zijn naam te roepen: ‘Paradoxis? Paradoxis?’. Gegrepen door een vlaag van intuïtie, volgde ze een spoor wit schuim op de grond dat haar naar de tweede ketel leidde. Snel werd nu ook deze tweede ketel omgekanteld door de aangestormde dorpelingen.

En daar lag dan het levenloze lichaam van Paradoxis.

Wit schuim aan zijn roze babylipjes.

Een loodzware stilte viel over het dorpsplein.

 

Totdat Paradoxis plotsklaps water op proestte en luidkeels begon te schreien zoals alleen baby’s dat kunnen ‘wheeeeeeeeh!’.

Na dit dramatisch voorval, kabbelden de jaren zachtjes voorts, en de kiemen van de persoonlijkheden van beide baby’s bloeiden open, Obelix met zijn onbegrensde kracht en Paradoxis met zijn onvoorwaardelijke zachtheid. Paradoxis was als kind erg geliefd, zeker door ouders en leerkrachten, en ook door de meeste kinderen. Maar er waren ook kinderen die het niet voor hem hadden. Taktix was zo een kind. Taktix was niet per se slecht, maar gewoon doelgericht, en als Paradoxis tussen hem en zijn doel kwam te staan, tsja, dan moest Paradoxis er gewoon aan geloven. Mep. Stomp. En dat gebeurde wel vaker, net omdat Paradoxis het altijd opnam voor de zwakkeren die steeds door Taktix werden geviseerd als gemakkelijk slachtoffer.

Als puber en daarna als jongvolwassene had Paradoxis het steeds moeilijker. Zijn onvoorwaardelijke zachtheid werd voor zwakte aanzien, zeker in dit dorp. En na zo vaak het mikpunt van spot te zijn geweest, plooide hij uiteindelijk terug op zichzelf en leefde een stil en onopgemerkt bestaan aan de rand van het dorp.

Hij had altijd al een zwakke gezondheid gehad sinds het voorval, met regelmatig terugkerende longontstekingen. Tijdens een zachte zomer stierf hij plotsklaps aan de gevolgen van een banale zomerverkoudheid.

Zijn moeder liet volgende tekst beitelen op zijn grafsteen:

“Hier rust Paradoxis.

Te zacht voor deze harde wereld.

Die zo hunkert naar zachtheid.”

Leave a Reply

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.