Onder een klare hemel was hij er geruisloos voorbij gevaren. De volle maan werd rimpelend terug gekaatst door de verder gitzwarte rivier. Hij merkte het bord toch nog net op, omdat haar letters zwak oplichtten in het maanlicht, “Ambitie – 20 km”. Het bord wees echter terug, stroomopwaarts. Hij was blijkbaar al een tijdje ambitieloos en hij had het niets eens gemerkt. Was het dan verkeerd, zonder ambitie te zijn? Hij voelde er zich alvast niet schuldig over. De vraag was eerder of anderen hem er niet op zouden afrekenen. Welnu, dat mocht zijn wat het zou wezen, hij zat hier nu toch, op zijn boot. Soms was het er zonnig, maar vaker regenachtig en koud, af en toe werd het zelfs stormachtig, alhoewel hij doorgaans wel de boot meester was. Wat meer kon hij doen dan de stroom te volgen terwijl zij gaf en nam? Het kon wel degelijk anders, hij had ze wel vaker gezien, de speedboten die tegen de stroom opvoerden, of de grote container schepen. De kapiteins van die boten waren duidelijk wél eerzuchtig, ‘glorie zoekend’, ijverig … ambitieus. Ze gingen ergens naar toe, met een duidelijk doel en lieten niet met zich sollen. Hij herkende de strakke blik en postuur, het geblonken koper op hun kapiteins tenue. Hij herkende het omdat hij vroeger eender was geweest. Vandaag had hij echter genoegen met de afwisseling van het varen, het onderhoud van de boot en met zijn reisgezelschap. Ambitie was altijd elders geweest dan het hier en nu, daarom was het waarschijnlijk niet vreemd dat hij nu ambitieloos was. Ambitieloos is echter niet waardeloos. In de plaats van ambitie was er nu openheid en warmte, altijd al belangrijk, maar nu dichter dan ooit. Op, in en bij het water, voelde hij zich helemaal in zijn element.

bron foto: http://statusmind.com/images/2014/03/Smart-Quotes-37242-statusmind.com.jpg