Een man komt ‘s avonds terug van een avond stappen met vrienden, met een paar glaasjes op. Hij vindt zijn sleutels niet meer en zoekt ze onder de straatlantaarn.

Een voorbijganger komt naar hem toe en vraagt “wat zoek je?” en begint na de uitleg van onze zatte vriend mee te zoeken in het licht van de lantaarn.

Na 5 minuten zegt de voorbijganger: “mijn vriend, er liggen hier geen sleutels onder de lantaarn”.

Waarop onze vrolijke drinker antwoord “ah neen, dat weet ik wel. Ze liggen in het donker, maar daar ga ik niet zoeken, want ik zie er niets”.

Een Amerikaanse zakenman stond op de pier van een klein kustplaatsje in Mexico, toen een kleine boot met een eenzame Mexicaanse visser aanmeerde. In de boot lagen verscheidene grote vissen. De Amerikaan complimenteerde de Mexicaan met de kwaliteit van zijn vissen en vroeg hoe lang het duurde om ze te vangen. De visser antwoordde: “een tijdje.”

De Amerikaan vroeg: “Als het maar een tijdje duurde om deze heerlijke vis te vangen, waarom ben je dan niet langer gebleven om meer vis te vangen?” De visser legde uit dat deze vangst genoeg was om zijn gezin te voeden. De Amerikaan vroeg: “Maar wat doe je dan met de rest van je tijd?”

De visser antwoordde: “Ik slaap uit, vis wat, speel met mijn kinderen, neem een siësta met mijn vrouw. En ik wandel iedere avond naar het dorp, waar ik wijn drink en gitaar speel met mijn amigo’s. Ik heb een vol en druk leven, señor.”

De Amerikaanse spotte: “Ik heb een Harvard MBA en kan je helpen. Je moet meer tijd besteden aan visserij en met de opbrengst een grotere boot kopen. Met de opbrengst van de grotere boot kun je meerdere boten kopen. Uiteindelijk heb je dan een vloot vissersboten. In plaats van het verkopen van je vangst via een tussenpersoon zou je direct kunnen verkopen aan de visverwerker. En uiteindelijk open je je eigen visconservenfabriek. Je hebt dan de controle over het product, de verwerking en de distributie. Hierdoor kun je dit kleine vissersdorp achterlaten en kunnen verhuizen naar Mexico City, daarna LA, en uiteindelijk New York City, waarvandaan je je groeiende onderneming kunt leiden.“ De visser vroeg: ”Maar señor, hoe lang zal dit allemaal duren? ‘

De Amerikaan antwoordde, “Vijftien tot twintig jaar.” “Maar wat dan, señor?” Vroeg de Mexicaan. De Amerikaan kreeg een glimlach op zijn gezicht en zei: “Dat is het beste deel. Als de tijd rijp is, zou je een beursgang aankondigen, verkoop je de aandelen van het bedrijf aan het publiek en word je heel rijk. Je zou miljoenen gaan verdienen.”

“Miljoenen, señor? En wat dan?”, vroeg de Mexicaan.

Waarop de Amerikaan vervolgde: “En wat dan?? Dan zou je met pensioen kunnen gaan. Verhuizen naar een klein vissersdorp waar je kan uitslapen, een beetje vissen, spelen met je kinderen, een siësta nemen met je vrouw. En ‘s avonds kunnen wandelen naar dorp, waar je wijn kunt drinken en gitaar kunt spelen met je amigo’s.”

bron: tekst gekopieerd uit onderstaande bron

’n Mexicaanse visser en de zakenman..

Er wordt gezegd dat er een rivier was, zeer diep en zeer snel, met een turbulente stroming.

Een leerling zag zijn leraar aan de andere kant en zei dat hij ook daar wou zijn.

“Maar je bent al aan de andere kant” – zei de leraar. 

Er was eens iemand die heel geboeid was door reizen. Hij wou alles zien. Hij hoorde dat er ergens, in een ver land een kasteel was ontdekt, “het kasteel der leven” en hij voelde een geweldige drang om er onmiddellijk naartoe te gaan.

Eens aangekomen, ontmoet hij de bewaarder, en hij informeert naar de prijs voor een ticket.

“Kijk, je moet op voorhand niets betalen. Wij geven je wel een lepel vol met zand. Je moet wel heel goed opletten, zand is heel waardevol en duur. Je mag alle kamers bezoeken, wij wegen het zand aan het begin en aan het einde van je bezoek. Je betaalt wat je verliest of kwijt raakt. En het is heel duur.”

De man gaat op bezoek. Hij vreest om het zand te verliezen. In de tuin gaat hij niet omdat er wind is. Ook de badkamer vermijd hij, omdat er water op de vloer is.

Maar op het einde van de bezoek, wanneer hij naar de gids gaat, heeft hij nog al het zand. Hij heeft geen enkele korrel kwijtgeraakt.

Ze wegen het, en er is inderdaad niets verloren. Hij hoeft niets te betalen. Ze vragen hem wel of hij van zijn bezoek heeft kunnen genieten. “Wel zegt hij, ik was zo bang om zand te verliezen, dat ik niets heb kunnen zien.”

Ze geven hem nog een kans. Kijk, zeggen ze, ditmaal krijg je opnieuw een lepel met zand enhoef je niet meer te betalen voor het zand dat je kwijtraakt. Maar je moet wel alles in 20 minuten doen, want dan sluiten we de deuren. En als je niet op tijd terugkomt, dan moet je de volle prijs betalen. En die is heel duur…

De man begint te lopen, doet alle deuren open, probeert van één kamer naar de andere te gaan, probeert alles te zien, en na 15 minuten of zo moet hij teruglopen om op tijd te komen.

En, zeggen ze tegen hem, je bent op tijd terug, je hoeft niets te betalen. Maar heb je iets kunnen zien? Heb je van je bezoek kunnen genieten?

Neen, zegt hij, ik was te hard bezig om naar mijn uurwerk te kijken.