my head is a jungle

Ik heb het liedje ‘My head is a jungle’ leren kennen in de ‘MK remix’ (Marc Kinchen), maar oorspronkelijk is het van Wankelmut en Emma Louise. Ik kende geen van deze drie artiesten, maar ze hebben samen iets erg moois gemaakt.

De titel spreekt aan. Verwarring. Vertwijfeling. En de track brengt die emoties ook muzikaal erg overtuigend.

De tekst van het oorspronkelijk liedje[1] vertelt hoe moeilijk de auteur het heeft om liefde te delen met haar partner, omdat ze zich zelf niet kent “[..] I’m complicated, you won’t get me, I have trouble, understanding myself”.

De MK remix neemt deze kern als openings sample dat het telkens herhaalt ‘I’m complicated, you won’t get me. I got trouble’. Daar waar het origineel eerder poppy is (no disrespect intended), is deze remix in de eerste helft eerder aangenaam licht, op een ietwat melancholische ondertoon. Over deze grond toon wordt een traag crescendo opgebouwd met pas juist voor het midden van het nummer het refrein ‘my head is a jungle’ gevolgd door meer lijnen tekst uit het origineel.

Over de helft wordt de toon merkelijk donkerder en wordt ‘my head’ sterk vertraagd afgespeeld als was het een diepe trage schreeuw. Naar het einde toe wordt dan, met een tot tragisch gehuil vertraagde ‘my head’ sample, naar een emotieloze anti-climax gewerkt, met enkel de high-hat en ‘and our hear beats move’ herhaald ad infinitum. En zo brengt deze bewerking een hele mooie muzikale invulling van de verwarring die ook de tekst brengt, met een afglijden van het opgewekte naar het depressieve naar tenslotte de apathie als rustpunt voor een volgende zoektocht in de jungle.

Mocht je dat nog niet gedaan hebben, kan je op spotify al eens gaan meezoeken Wankelmut – My head is a Jungle – MK Remix

[1] http://work.chron.com/critical-thinking-managing-emotions-workplace-6509.html

het grote, lege universum rond een eenzame blauwe planeet

Ik ben een grote fan van Stephen King (1,84 m bij de laatste meting), zonder dat ik kan zeggen zijn hele oeuvre te kennen. Er zit een zeker soort onvermijdelijkheid verweven in zijn verhalen, en ik wordt steeds meegesleurd door de zuigkracht van die onvermijdelijkheid naar haar noodzakelijk eindpunt. Dat is ook waarom ik een fan ben, ik ben dankbaar om in dat verhaal te kunnen instappen en erin ondergedompeld te worden. Nu is het wel zo dat ik al 15 jaar geen boek meer had gelezen van hem, de laatste jaren had ik mij voornamelijk beperkt tot non-fictie.

Tot twee weken geleden. Toen zag ik in de supermarkt een nieuw boek liggen van zijn hand, ‘Mr. Mercedes’. De omslag liet al vermoeden dat ook deze uitgave mij zou smaken, een paraplu in een regen van bloed. Geen gezever, hier zullen er doden vallen, een hoop.

Zoals ik al zei, ik ben een grote fan, maar ik ga over het verhaal zelf níets verklappen. Mijn raad is simpel: lees de korte inhoud, spreekt het aan, koop het of haal hem in de bibliotheek, zoniet laat het aan je voorbij gaan. Als de korte inhoud je aanspreekt is de kans groot dat één of twee dagen later je de laatste pagina al omslaat. Zo gaat dat.

Maar ik wil wel al één korte paragraaf meegeven, die niet zozeer typerend is voor de proza in het boek, maar wel voor de filosofie onder dit werk.

“Daar gaan jullie dan, […], op weg naar dat grote, lege universum rond een eenzame blauwe planeet en al zijn wezenlozen door elkaar rennende burgers. Elke religie liegt. Elk moreel concept is een waanbeeld. Zelfs de sterren zijn een illusie. De werkelijkheid is duisternis […]”

Mr. Mercedes, Stephen King, Uitgeverij Luitingh-Sijthoff, ISBN13 9789024564675, pagina 317.

Mr. Mercedes cover