lava 2.0

klareau als blog is ontstaan nadat ik mezelf erg lang had gepijnigd rondom een vraag die mij al lang had bezig gehouden. Het soort vraag dat je op een dag plots tegenkomt om je direct daarna te verwonderen waarom je hem nooit eerder zag. En tegelijkertijd blijkt hij onoplosbaar, heeft iedereen zogezegd antwoorden, zonder dat die bevredigend zijn. We lijken daarmee bij het type oer-vragen te komen als ‘moeder, waarom leven wij?’.

Ik ben het soort mens dat zich amuseert met die categorie van vragen, maar dat is niet voor iedereen zo. De vraag waar ik het over heb trekt nochtans wel de aandacht van een brede groep mensen: ‘waarom blijven IT projecten falen?’. De vraag spookte al heel lang rond in mijn hoofd, en is ook mee de motivatie waarom ik professioneel doe wat ik doe: met mijn klanten werken om dat falen zo ver mogelijk te verbannen.

Falen, zoals kunst, is ‘in the eye of the beholder’. De sponsor van een project kijkt anders naar succes als de klant van het project of een projectmedewerker. Falen heeft verder ook gradaties op de assen van kwaliteit, doorlooptijd en budget tot en met het volledig en vroegtijdig stopzetten van het project, dat gebeurt wel degelijk.

Welbeschouwd is de vraag erg gelaagd, maar in eerste benadering gaat ze over effectiviteit: hoe komt het dat we onze doelen niet halen en hoe komt dat we niet leren uit onze (vermeende) fouten? Ik heb gegraven onder de eerste grondlaag van de vraag en alle lagen die ik tegenkwam daaronder proberen te duiden. Dat gewroet heeft dan uiteindelijk geleid tot een tekst van net meer dan vier pagina’s. Mijn kernsuggestie daarin is dat we niet moeten proberen falen te vermijden maar eerder onze eigen nietigheid aanvaarden en dromen niet met projecten mogen verwarren. Zo rauw gesteld klinkt dat nogal fatalistisch, alhoewel de geest van de tekst toch opbouwend blijft: projecten zijn als een lava ballet, waarin we samen dansen rond een actieve vulkaan zo staat er te lezen in de slot paragrafen.

Ik heb mijn artikel met een bevriend collega gedeeld, Jacques die momenteel doctoreert in de filosofie, en hij schreef er een repliek op, systematischer dan mijn eigen tekst, wat zich bijvoorbeeld uit in de beknoptheid ervan met net geen anderhalve pagina. In zijn antwoord stelt hij dat de fundamentele keuze die is tussen het zekere en het onzekere, tussen machine en mens, tussen utopie en realiteit. Daarin zitten we op dezelfde lijn. Maar waar ik droom van project wil scheiden, stelt Jacques dat er eerder een goede balans tussen beiden moet gevonden worden.

Hij heeft gelijk.

Meer dan een jaar nadat ik mijn tekst schreef begrijp ik nu dat niet alles moet opgelost worden. Dromen en hopen zijn een voorrecht van mensen. Of, anders bekeken, een vloek, omdat de droom altijd nét buiten bereik zal blijven. Maar voorrecht en vloek kunnen verzoend worden in engagement, een positieve keuze voor het project dat samen leven heet, en ook samen werken inhoudt.

En dat lijkt me een meer passend oer-antwoord op een dergelijke oer-vraag.


bron foto: http://www.dailygalaxy.com/my_weblog/2014/03/the-sleeping-dragon-thousands-of-years-of-climate-change-conclusive-new-data-released.html

2 thoughts on “lava 2.0

Leave a Reply

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.