Een horloge heb ik, maar tijd niet

 

Er was eens iemand die heel geboeid was door reizen. Hij wou alles zien. Hij hoorde dat er ergens, in een ver land een kasteel was ontdekt, “het kasteel der leven” en hij voelde een geweldige drang om er onmiddellijk naartoe te gaan.

Eens aangekomen, ontmoet hij de bewaarder, en hij informeert naar de prijs voor een ticket.

“Kijk, je moet op voorhand niets betalen. Wij geven je wel een lepel vol met zand. Je moet wel heel goed opletten, zand is heel waardevol en duur. Je mag alle kamers bezoeken, wij wegen het zand aan het begin en aan het einde van je bezoek. Je betaalt wat je verliest of kwijt raakt. En het is heel duur.”

De man gaat op bezoek. Hij vreest om het zand te verliezen. In de tuin gaat hij niet omdat er wind is. Ook de badkamer vermijd hij, omdat er water op de vloer is.

Maar op het einde van de bezoek, wanneer hij naar de gids gaat, heeft hij nog al het zand. Hij heeft geen enkele korrel kwijtgeraakt.

Ze wegen het, en er is inderdaad niets verloren. Hij hoeft niets te betalen. Ze vragen hem wel of hij van zijn bezoek heeft kunnen genieten. “Wel zegt hij, ik was zo bang om zand te verliezen, dat ik niets heb kunnen zien.”

Ze geven hem nog een kans. Kijk, zeggen ze, ditmaal krijg je opnieuw een lepel met zand enhoef je niet meer te betalen voor het zand dat je kwijtraakt. Maar je moet wel alles in 20 minuten doen, want dan sluiten we de deuren. En als je niet op tijd terugkomt, dan moet je de volle prijs betalen. En die is heel duur…

De man begint te lopen, doet alle deuren open, probeert van één kamer naar de andere te gaan, probeert alles te zien, en na 15 minuten of zo moet hij teruglopen om op tijd te komen.

En, zeggen ze tegen hem, je bent op tijd terug, je hoeft niets te betalen. Maar heb je iets kunnen zien? Heb je van je bezoek kunnen genieten?

Neen, zegt hij, ik was te hard bezig om naar mijn uurwerk te kijken.

 

Leave a Reply

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.