“Ooh, stop
With your feet on the air
And your head on the ground
Try this trick and spin it, yeah
Your head’ll collapse
If there’s nothing in it
And then you’ll ask yourselfWhere is my mind?
Where is my mind?
Where is my mind?”
De afstand kan erg groot zijn zelfs al zit je nét naast elkaar. Ik heb die afstand altijd al gevoeld bij anderen. Ze zitten met hun gedachten bij iets anders, een vorig gesprek of gebeurtenis spookt nog na in hun hoofd, een plan moet nog uitgewerkt worden, een dringende actie moet gebeuren. Wat het ook is, het is duidelijk dat een gesprek nu, met mij, over dit onderwerp niet van de grond zal geraken. En toch blijven ze zitten en doen het minimaal kosmetisch nodige om het gesprek gaande te houden. Mijn kinderen durven iets gelijkaardig doen, met een half oor luisteren terwijl ze tegelijkertijd dwangmatig blijven doorspelen op hun iPad of emotieloos kijken naar hun favoriete hersendode pulp op Disney Channel. Maar ik tolereer dat niet en spreek hun dan erop aan. Onlangs taxide ik mijn dochter naar haar vriendin en we waren wat aan het babbelen. En toen werd mijn opvoedkunde op logische gronden getest ‘Zeg papa, je zegt toch altijd dat we elkaar in de ogen moeten kijken als we babbelen? Maar we zitten hier nu in de wagen en je kijkt niet naar mij!’. Ik heb dan even de opties met haar overlopen. Optie 1: we kijken elkaar aan en babbelen al rijdend verder. En dan sterven we in een spectaculair auto-ongeval. Optie 2: we babbelen in alle veiligheid in de auto en keken elkaar dus niet aan. Optie 3: we zwijgen gewoon in de auto. De derde optie vond ze toch maar saai. Oef. Maar ze heeft wel een punt, ook ik ben regelmatig slachtoffer van onrust en wordt dan los gerukt uit het moment en van de mensen rondom mij. De bron van die onrust is mijn brein, dat nooit lijkt te stoppen met het spuien van gedachtes. En als ik dan eens een moment van rust heb wordt het meestal onrustig omdat het niets krijgt om mee te spelen. Maar dat heb ik altijd wel snel gefixt. Het brein is als een schattige puppy, lief, speels, knuffelachtig, waar je graag bij bent, maar die uiteindelijk opgroeit tot een onhandelbare, veeleisende en dominante kolos (1), de rollen omdraait en het baasje aan de leiband neemt. Maar zelfs als we ons denken aanvaarden voor de bevestiging van ons zijn (2), dan nog zijn we niet onze gedachten. Bewustzijn is bewust zijn (3), en op dit moment ben ik mij bewust van de leiband en de keukenschaar. Knip.
PS: Ik draag dit op aan alle huisdieren, die met hun onvoorwaardelijke genegenheid en speelsheid een blijvende bron voor inspiratie en warmte zijn.
(1) ook geïnspireerd door dit filmpje, dat wel over een ander thema gaat, alhoewel …
(2) cogito, ergo sum
(3) esse est percipi aut percipere en ook wat is bewustzijn