Ik schreef onlangs een stukje dat over aanvaarding ging (Uiteindelijk komt alles goed. Zoniet, dan is het nog niet het einde.), en ik kreeg daarop een leuke reactie van een voormalig collega waarmee ik nog altijd contact heb. Hij vond dat de visser die zich plots en onverwachts in een storm bevind die storm niet alleen moet aanvaarden, maar er zelfs dankbaar voor moet zijn. Dat is natuurlijk nogal contra-intuïtief voor elke niet masochist. Nu, het is niet zo dat je je moet ‘verblijden’ over tegenslag, maar eerder dat je dankbaar moet zijn voor élk moment. Ik geloof zelf ook dat tegenslag kansen biedt aan mensen om te groeien, alhoewel je dat uiteraard ontgaat in het moment zelf. Frank Underwood, het hoofdpersonage in de serie House of Cards, heeft als President van de Verenigde Staten van Amerika zelf ook tegenslag in aflevering 30, seizoen 3. Hij ontmoet een civiel slachtoffer van een raket aanval die als doel had een terrorist te elimineren. De arme man, na fysieke ‘collateral dammage’ nu in een rolstoel, heeft geen boodschap aan de uitleg van de president die het grotere plaatje schetst en krijgt een acute aanval van fantoom pijn tijdens hun onderhoud. Frank voelt daarop zowaar wroeging en gaat daarom in het midden van de nacht te rade bij een priester. “Kan je me het verschil uitleggen tussen goed en kwaad?”. De priester maakt er weinig woorden aan vuil “Geboden en wetten zijn vatbaar voor interpretatie. Alleen God weet wat goed is. Wij zijn hier allemaal enkel om Hem te dienen. Het is niet aan jou, president, om te oordelen over goed en kwaad. Ook jij staat in Zijn dienst. Er zijn maar twee regels: houd van God en houd van je buur.” Frank vraagt een moment om alleen te zijn in de kerk, zodat hij kan bidden, en de priester vertrekt uit zijn kerk. Frank gaat voor het kruis staan in het altaar en spreekt Jezus aan op zijn kruis. “Dus het is liefde dat je verkoopt? Wel, niet aan mij!”, waarop hij in het gezicht van Jezus spuugt. Bezorgd dat de priester zijn fluim ziet hangen op het kruis, veegt hij die af met zijn zakdoek, waarop enkele seconden later het zware porseleinen beeld traag van het kruis valt om daarna luid uit elkaar te spatten op de stenen kerkvloer. Frank leeft in zijn kaartenhuis, en we weten allemaal hoe gemakkelijk kaartenhuizen in elkaar stuiken, wat ze uiteindelijk ook allemaal doen. In zijn streven naar absolute macht en controle, kan Frank zich alleen maar steeds verder vervreemden en isoleren van zijn medemens. Hij volgt het pad van het ego en van het kwaad. Onvoorwaardelijke aanvaarding van gebeurtenissen en ook van mensen is het pad van verzoening dat naar dankbaarheid leidt. Ik weet het, dat is nogal een profetische uitspraak, maar op een dag als deze, mag dat al eens. Prettige kerstfeesten!
