succes-porno en haar vroegtijdige ziellozing

“Tien procent van de 17 en 18-jarigen laat zich wekelijks in met ‘bingedrinken’”. “Twaalf procent van de Belgische ouders krijgt te maken met parentale burn-out”. “Twintig procent van de jongeren tussen 25 en 35 staat moe op”. En hoewel het cijfers uit recente artikels van drie verschillende redacties zijn (1), gok je toch bijna automatisch een statistisch verband tussen die koppen, want van zattigheid komt steevast zottigheid en dan zit je pas met de gebakken peren, en dus soms ook met kinderen. Maar we kennen allemaal de gevaarlijke verleidingen van ondoordachte statistische uitspraken zoals die waarin ‘de gemiddelde mens één testikel en één eierstok heeft’ (2).

Thematisch vloeien de artikels echter wél naadloos in elkaar over. “Als je aan het multitasken bent, heb je drie, vier keer meer tijd nodig om slechter werk te presteren, meer fouten te maken en meer stress te ervaren. Daardoor bekom je makkelijker een burn-out”. “Maar als [ouders] er niet in slagen om dat ideaal te bereiken – door een gebrek aan tijd bijvoorbeeld of omdat ze botsen op de beperkingen van hun kind – voelen ze zich compleet mislukt”. “Mensen neigen hun buitensporige inspanning te compenseren met even buitensporig tegenwicht. Alcohol is daarbij de meest voor de hand liggende, meest beschikbare drug”.

Waarom sporen we onze kinderen al van op de schoolbanken aan tot top rapporten? Waarom verlangen we daarnaast ook nog eens dat ze zowel sociaal vaardig als kunstzinnig zijn? Waarom willen we zelf als jong volwassene modieus-bewust gekleed zijn en naast de jaarlijkse skivakantie ook nog eens die buitenlandse reis doen? Waarom willen we als startende belofte ons huis stijlvol en domotica-gewijs ingericht hebben? Waarom jongleren we als jonge ouder met carrière, crèche en slaaptekort? Waarom moeten we tegen ons veertigste die, op zijn minst middel, management job hebben? Vanwaar komt dat toch, die collectieve en permanente verheerlijking van succes als lust object (3) en haar uiteindelijk hoogtepunt van de crisis van de ziel?

Misschien zijn het wel de Hollywood films, de reclames en de verheerlijking van beroemdheden. We worden constant geprikkeld door sociale en andere media met hun succes-porno: “Ook jij kan en moet bijzonder worden!”. Waarom heeft bijna niemand door dat je bijzonder wordt van zodra je beseft dat je dat altijd al was?


(1) De Morgen op 23/11 over binge drinken, De Standaard op 19/11 over parentale burn-out en De Redactie op 28/11 over burn-outs bij jongeren.
(2) De ‘mop’ komt blijkbaar ook echt voor in een leerboek over statistiek en is in mijn eenvoudig narekenen alvast bij benadering waar.
(3) Volgens dit artikel is de ‘anatomie van pornografie’ de herleiding tot object, het onbereikbare voorstellen als bereikbaar en het algemeen onrealistisch karakter van de voorstelling.

Leave a Reply

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.