ode aan de zonde

Ray parkeert vlot zijn Saab cabrio. Hij trekt de handrem op, doet zijn trouwring af en bergt die op in de middenconsole. Als hij uitstapt snuift hij de frisse lucht op van wat een zonnige herfstdag lijkt te worden. Hier bij de luchthaven is de lucht permanent vermengd met een zweem van opwinding. Gezinnen die vrolijk en opgewonden hun bagage voortduwen. Families die zich vreugdevol verenigen. Hij houdt van dat typisch sfeertje. Hij trekt zijn piloot kepie over zijn hoofd, en dan ziet hij haar, Hattie. Hoe ze het doet weet hij niet, maar telkens als hij haar terugziet, lijkt het wel alsof hij in slow-motion naar een reclame kijkt, voor shampoo of zo. Ondanks haar hakken en strakke blauwe stewardess mantelpak, stapt ze kwiek op hem af. En met haar korte geblondeerde coupe en zacht roze glossy lippenstift lijkt ze wel een model. Hij weet dat het voor hem is dat ze zich zo heeft opgesmukt. De sexuele spanning tussen hun is torenhoog. Wat begon met wat dwaas geflirt groeide snel uit tot … tsja hoe moest hij dit noemen? Gekust hadden ze nog niet, enkel af en toe een verdwaalde aanraking. Maar vanavond, nadat ze waren geland in London, gingen ze samen naar het concert van U2, en daarna zou al die spanning van de voorbije weken wel zijn uitweg vinden. Was dat verkeerd? Ach ja, zijn vrouw, zijn dochter, zijn gezin. Het was niet geworden wat hij vroeger had gedroomd. Maar op je vijftigste ben je niet meer de dromer die je op je twintigste was. Zijn verjaardag vandaag zou hij voor de eerste keer niet met hun vieren, maar wel met Hattie. Hij was in zijn nopjes en deed zot met haar terwijl ze samen de roltrap opgingen. Hij schrok toen hij plots zijn dochter zag zitten in het cafetaria. Hij liet niets merken, wandelde op zijn gemak naar haar en toverde zijn breedste glimlach. ‘Ja schatje, ik kan er niet onderuit, er was gewoon geen andere piloot te vinden. Wat jammer dat je helemaal naar hier reed om mij te verrassen. Ik maak het nog wel goed, beloofd!’. Toen hij wat later, eenmaal in de lucht, over de wolken heen staarde, voelde hij toch een vage droefheid ergens. Hij stond op en droeg de copiloot op de automatische piloot in te schakelen en ging voor een koffietje en babbel naar Hattie. Ineens was er geschreeuw en tumult in het vliegtuig. Ray haastte zich terug naar zijn post in de cockpit, maar de copiloot deed de vergrendelde deur niet open. Hij tikte de code in, ging binnen, deed de deur achter hem dicht en nam snel het stuur over om het vliegtuig terug recht te krijgen. Hij keek naast zich, maar daar lagen alleen kleren op een hoopje in de stoel. Toen de rust enigszins was terug gekeerd bleek dat van de passagiers lijst er een paar mensen spoorloos waren verdwenen, behalve hun kleren, maar alle kinderen waren zonder uitzondering ‘verdampt’.

Tot hier hield ik het ongeveer vol, daarna was er fluwelen zwart (slaap). Mijn fluwelen zwart was weliswaar gedragen door net één lekker paars glas Barolo te veel. Maar zonder ging echt niet, het acteren was ondermaats, de inbeeldbrenging rechttoe rechtaan en de verhaallijn plat: zondaars gaan niet naar het paradijs, maar branden eeuwig in de hel bij het einde der tijden. Echt? Geeuw. Moet je bij het begaan van een zonde niet de andere wang aanbieden? Ik zal wat in de war zijn, en het niet goed begrijpen, want de film ‘left behind’ heeft haar productie budget van ruim 16 miljoen dollar al in de zalen terug verdiend. Er zijn dus potentieel 2,5 miljoen mensen die niet begrijpen dat het mooiste aan verleiding de overgave eraan is. Ik wel.

Leave a Reply

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.