Een maand of twee geleden postte ik een stukje over waarde. Ik hecht heel veel belang aan samen zijn met mijn gezin en familie. Het contact dat ik heb met mijn vrouw en kinderen is alvast anders dan mijn gemiddeld sociaal contact op de werkvloer. Het zijn andere sociale ‘contracten’, die zelfs ook een ander wettelijk statuut hebben. De rechten en plichten die ik heb als echtgenoot en vader zijn anders als diegene die ik heb als werknemer bij mijn werkgever of als medewerker bij mijn klant. Zelf heb ik bitter weinig tijd gestoken in het lezen van die contracten of wetteksten. Blader, paraaf, blader, paraaf, … teken, is wat ik typisch doe als ik een contract krijg voorgeschoven. Waar ik wél veel tijd in steek, tot groot ongenoegen van mijn kinderen, is een open en oprechte dialoog. Zij noemen het discuteren, soms durven ze het zagen noemen. Samen leven, er echt bij zijn als je bij elkaar bent, de kleine kantjes van elkaar aanvaarden maar ze wel niet-veroordelend mogen benoemen, elkaar steunen als het even niet lukt, samen zot doen, samen iets leuk doen, in elkaars buurt elk apart iets anders doen, samen aan tafel … Het kan allemaal, het is allemaal ok voor mij, zolang iedereen authentiek is. Als ik dat niet voel, dan start de ‘dialoog’. Heel vaak zit er iets in de weg, teleurstelling, verveling, verdriet, angst, dat zich anders uit, zich bijvoorbeeld verstopt achter nervositeit, holle drukdoenerij, ‘luid stil’ zijn, boosheid of agressie. Zoals ik al zei, wanneer dat gebeurt, wordt daar nog al eens over ‘door geboomd‘ door mij. Gelukkig is mijn vrouw er ook nog om de zaak wat in balans te houden. Ik merk in ieder geval tot mijn plezier dat mijn kinderen meer en meer open met ons maar ook met elkaar kunnen babbelen. Ik geloof daar in, intimiteit dankzij authenticiteit, er open en bloot staan in een tolerante omgeving. Mijn moeder zei altijd “familie kies je niet, vrienden wel”. En collega’s kies je nog minder. Je kiest wel voor een bedrijf, en daarmee ook voor haar bedrijfscultuur en het soort mensen die zich daar prettig bij voelen. Ik dacht tot kort geleden dat ‘doorbomen’ in een zakelijke context bij voorbaat weinig zinvol was, er staat namelijk zo veel méér in de weg. De heel zorgvuldig opgebouwde publieke persona (1), die ook ik heb, vormt al een eerste hindernis voor een open dialoog. Onder die persona zitten dan sommige persoonlijke drijfveren verborgen die andere hindernissen kunnen vormen, en om de zaak nog wat meer uitdagend te maken zijn de individuele persona’s ook nog eens onderling verweven in expliciete, impliciete en al dan niet politieke netwerken in en zelfs buiten de onderneming. Maar uiteindelijk is samen werken, net als samen leven gewoon een andere vorm van samen zijn. En ook al is de mate waarin openheid op de werkvloer kan bloeien beperkter dan in de huiskamer, de emoties tieren er wel degelijk even hard. Gevoelens zijn echter gewoon, zonder meer. Ze komen en gaan. Ze kunnen al dan niet terecht zijn. Maar ze zijn altijd echt en waar. En sommige van die gevoelens laten zich niet rechtvaardigen. Vaak, zo vaak, veel te vaak, eisen we die onderbouwing wel van elkaar, en wordt bij gebrek daaraan het gevoel terzijde geschoven vanwege irrelevant “daar hebben we niks aan, we hebben hier geen tijd voor”. Wanneer dat gebeurt, doen we elkaar onrecht aan, want niet alleen het gevoel wordt dan terzijde geschoven, maar samen met dat gevoel ook de persoon en diens al dan niet relevante bezorgdheden. En dat voelt gewoon niet goed. Reken maar op mij om daar niet meer aan mee te doen en toch te blijven doorbomen. Ik heb een zaag en zal hem ook gebruiken!

(1) Dit is een jungiaans concept, zie bijvoorbeeld hier https://nl.wikipedia.org/wiki/Persona_(Jung)