Absurditeit zegent meer en meer mijn dagen. Ik vermoed dat ze er al altijd was, maar dat ik haar nooit ten volle opmerkte. Gisteren kwam ze weer voorbij. Bij het opruimen van al lang vergeten lades kwam ik een stapel nog verpakte cassettes tegen. Geen gewone huis-en-tuin cassettes, neen, dit was indertijd dé top met ruis onderdrukking en een stevige plastieken behuizing. Ik heb er vele pakken van versleten, om albums te kopiëren en om muziek van de radio op te nemen. Die cassettes staan symbool voor uren geduldige zorg om muziek te verzamelen en daarna af te draaien. Toen was het letterlijk nog draaien, en het occasioneel rythmisch begeleidend piepen. En soms kwam de magnetische loopband vast te zitten in de cassette speler en dan moest je voorzichtig de band uit de knoop halen en terug oprollen in de behuizing. Ik heb in de kelder nog altijd mijn oude collectie cassettes liggen, die kan ik niet zo maar wegdoen, zélfs als ik vandaag geen cassette speler meer heb om ze af te spelen.

En toen ik dan die lege cassettes zag gisteren, was het vooral het potentieel muzikaal genot dat ze vertegenwoordigen dat ik zag. En net zoals een fossiel uit de prehistorie, een insect in gestold hars, zit dat potentieel genot ingesloten op een honderdtal meters elektromagnetische band die nooit zal lopen in haar plastieken omhulsel.

Deze cassettes, ooit aan de top van het instrumentarium van de musicofiel, bij de duursten in de muziekwinkel, zijn nu gedoemd om het equivalent van ongeschreven bladen te blijven.

En gisteren getuigden die cassettes aan mij over die wetenschap in de voor hun nu kenmerkende stilte. De eeuwige wetenschap dat potentieel omgezet wordt in beweging die uiteindelijk tot stilstand komt of dat het onuitgebaat potentieel blijft, zoals een zware alleenstaande rots hoog in de bergen die nooit naar beneden kan vallen, omdat ze al tegen een wand rust.

En het absurde is dat we dit allemaal weten maar telkens weer vergeten. Zelfs na het zien van vergane glorie van niet zo lang geleden laten we ons nog steeds verleiden tot de allernieuwste snufjes. We laten ons verleiden tot schreeuwen omgeven door eeuwigdurende stilte. Of, met de woorden die nu door mijn luidspreker weergalmen, draadloos verstuurd vanaf mijn centrale digitale muziek bibliotheek, “you live till you die” (Queens Of The Stone Age, In The Fade).