de pedagogische djoef ?

Kinderen slaan is verboden in veel landen (nota 1). Waar de grens ligt met de pedagogische tik, en of een tik eigenlijk wel pedagogisch kan zijn, zijn vragen waar ik hier even overheen ga springen (nota 2). Af en toe sta ook ik frontaal geconfronteerd met het jeugdig enthousiasme, ongeduld of kabaal van mijn kroost en dat sluit niet altijd even goed aan met mijn eigen humeur. Op die momenten ben ik vaak niet de voorbeeldige vader. Zo een onmacht hoeft dan niet per se fysiek tot uiting te komen, maar kan net zo goed verbaal eruit floepen, in tirades. Moet dat dan ook verboden worden? Begrijp me niet verkeerd, ik ben voor dialoog, begrip, warmte in het algemeen, en bij uitstek zeker ook voor (mijn) kinderen. Tegelijkertijd zijn we allemaal menselijk en na een uitbarsting valt alles meestal snel terug in zijn plooi, waarom dus niet? Ik overdrijf zelf wel nogal in dat menselijke, ik ben van nature erg lui, blijkbaar. We wonen ondertussen al meer dan tien jaar in ons huis en ik heb nog steeds geen bewonerskaart. Wat wel vervelend is, want onze straten en alle straten in de buurt zijn betalend. Ik weet dat omdat ik eens een half uur lang de moeite heb gedaan alle blokken af te rijden op zoek naar een zone met onbetaald parkeren. Er is wel één plaats, op twee minuten wandelen, waar vijftien wagens kunnen staan, maar in onze volgebouwde buurt in de omgeving van het station staat die parking uiteraard in no-time vol. Als dat gebeurt, is er meestal wel nog plaats op een stuk verhoogde berm, die ik dan af en toe gebruik, voor de eigen deur staan is toch al snel vijf euro per dag. Een tiental jaar geleden heb ik ooit een bewonerskaart aangevraagd, maar vermits het een bedrijfswagen is, moet er een attest komen van de werkgever dat verklaart dat ik de bestuurder ben. Dat document kreeg ik toen niet direct te pakken en ik deed verder geen moeite. Gaandeweg wist ik echter goed welke momenten van de dag geschikt waren om een gratis parkeerplaats te bemachtigen en dat gaat al tien jaar zo zijn gangetje. Tot ik vorige week mijn wagen ging oppikken, netjes geparkeerd op die berm, met netjes onder de ruitenwisser, een proces verbaal. 110€. Er stond een gans stuk proza bij dat pv.

“We verwachten dat bewoners […] een inspanning doen in onze stad en hun voertuig een plaats geven op een niet-storende manier. […] Parkeeroverlast is nu éénmaal een bron van ergernis voor de bewoner of voorbijganger die er dagelijks mee wordt geconfronteerd.”

Dat hielp mij wel om het beter te plaatsen, na 10 jaar gedoogbeleid. Toch niet, het nodige herhaaldelijk vloeken volgde en de gebruikelijke verwensingen naar een spilzieke en incompetente overheid. En eens dat ik zelf wat gekalmeerd was kwamen de onvermijdelijke verwijten van mijn wederhelft over mijn laksheid en record aan verkeersboetes alle aard. Al snel merkte ik dat mij registreerde op de website van de parkeerdienst om een bewonerskaart aan te vragen. En zie, ze is al onderweg per post. Dat werkt toch goed, de pedagogische tik?

PS: Toen ik na het schrijven van dit stuk zelfvoldaan mijn wagen ging oppikken zat er een tweede roze verrassing onder mijn ruitenwisser. Echt waar? Mijn parkeerkaart is onderweg en dan nog snel 110€ aanrekenen? Maar blijkbaar zijn de parkeerkaarten nu digitaal, en die worden dus niet opgestuurd per post. Ik kon gewoon al voor de deur parkeren toen ik de bevestiging ontving per e-mail. Verdomme! Waarom was ik wéér te lui en las ik het begeleidend schrijven niet aandachtig! Djoef op a mulle!


nota 1: Maar niet in België, zie dit artikel in het Nieuwsblad.

nota 2: Maar in dit artikel uit een Nederlandse site kan je verdiepen in die vragen.

2 thoughts on “de pedagogische djoef ?

Leave a Reply

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.