Billy Joel was in zijn tijd iets van een muzikale sensatie, met een hele reeks hits tussen 1972 en 1993, het jaar dat hij er uiteindelijk mee stopte. Als hij vandaag nog in het nieuws komt dan is het met één van zijn gefaalde huwelijken of met zijn drank verslaving. No worries Billy, we still love you! Mijn zus was als tiener al een grote fan en kreeg de dubbel LP met zijn ‘Greatest Hits’ cadeau, die in 1985 uitkwam. Ze heeft die toen grijs gedraaid, met instemming van alle gezinslieden en ik kan veel van die nummers dan ook meezingen. Zijn hele oeuvre heeft een melancholische kwaliteit, en wanneer ik die nummers hoor wordt dat gevoel nog eens versterkt doordat ik terugdenk aan mijn jongere ik, die vooral de sfeer en het ritmische van de liedjes waardeerde samen met de muzikaliteit die er van af spat.

Mijn oudere ik zat onlangs te mijmeren op de trein toen ineens de noten van ‘Honesty’ door zijn hoofd tokkelden. Als kind dacht hij dat er “honesty is such a lovely word” werd gezongen, maar het is dus wel degelijk “honesty is such a lonely word”. Dat is amper één letter van verschil, en je moet al goed opletten om het te horen, maar als je de tekst helemaal leest, voelt, begrijpt, dan kan je het niet meer vergeten. Mijn oudere ik waardeert dezelfde kwaliteiten van Billy’s liedjes als de jongere ik maar waardeert daarboven vooral ook hoe de tekst onder woorden brengt wat de muzikale sfeer al uitademt.

Die tekst vertelt het verhaal van hoe makkelijk het is om holle, bange of narcistische mensen te vinden, die je naar de mond praten.

“I can always find someone
To say they sympathize
If I wear my heart on my sleeve
But I don’t want some pretty face
To tell me pretty lies
All I want is someone to believe”

Maar de tekst vertelt vooral hoe aarts moeilijk het is om eerlijk, authentiek, oprecht te zijn met elkaar.

“Honesty is such a lonely word.
Everyone is so untrue.
Honesty is hardly ever heard
And mostly what I need from you”

Het liedje kwam uit in 1979, ik was toen vier jaar, en Billy dertig. Als ik vandaag als jonge veertiger de tekst lees, terwijl ik luister naar het liedje, dan krijg ik nog steeds kiekenvel.

“Joel had altijd een goedgelovige, open instelling in zowel zijn zakelijke als persoonlijke relaties. Deze instelling manifesteerde hij in nummers als ‘Tell her about it’, ‘Honesty’ en ‘So it goes’”. (1)

Als dit goedgelovig is, dan ben ik dat ook, ik geloof namelijk in het goede. En ik geloof ook dat je aantrekt wat je zelf uitstraalt. Omgekeerd toegepast geloof ik ook dat de misleiden verdere misleiding aantrekken, zo kregen wij in Vlaanderen het populisme en zo zal Amerika misschien wel de president krijgen die het verdient (2).

Laat oprechtheid nog wat eenzaam zijn vandaag, maar met wat persoonlijke moed en geduld zal dat tij onvermijdelijk keren. Te midden van het hol kabaal, begint het stilletjes bij ieder van ons afzonderlijk, en groeit vandaar uit tot een mooie en warme harmonie. Honestly.

(1) Wikipedia over Billy Joel
(2) Trump University: It’s Worse Than You Think – The New Yorker