Ik ben een grote fan van Stephen King (1,84 m bij de laatste meting), zonder dat ik kan zeggen zijn hele oeuvre te kennen. Er zit een zeker soort onvermijdelijkheid verweven in zijn verhalen, en ik wordt steeds meegesleurd door de zuigkracht van die onvermijdelijkheid naar haar noodzakelijk eindpunt. Dat is ook waarom ik een fan ben, ik ben dankbaar om in dat verhaal te kunnen instappen en erin ondergedompeld te worden. Nu is het wel zo dat ik al 15 jaar geen boek meer had gelezen van hem, de laatste jaren had ik mij voornamelijk beperkt tot non-fictie.
Tot twee weken geleden. Toen zag ik in de supermarkt een nieuw boek liggen van zijn hand, ‘Mr. Mercedes’. De omslag liet al vermoeden dat ook deze uitgave mij zou smaken, een paraplu in een regen van bloed. Geen gezever, hier zullen er doden vallen, een hoop.
Zoals ik al zei, ik ben een grote fan, maar ik ga over het verhaal zelf níets verklappen. Mijn raad is simpel: lees de korte inhoud, spreekt het aan, koop het of haal hem in de bibliotheek, zoniet laat het aan je voorbij gaan. Als de korte inhoud je aanspreekt is de kans groot dat één of twee dagen later je de laatste pagina al omslaat. Zo gaat dat.
Maar ik wil wel al één korte paragraaf meegeven, die niet zozeer typerend is voor de proza in het boek, maar wel voor de filosofie onder dit werk.
“Daar gaan jullie dan, […], op weg naar dat grote, lege universum rond een eenzame blauwe planeet en al zijn wezenlozen door elkaar rennende burgers. Elke religie liegt. Elk moreel concept is een waanbeeld. Zelfs de sterren zijn een illusie. De werkelijkheid is duisternis […]”
Mr. Mercedes, Stephen King, Uitgeverij Luitingh-Sijthoff, ISBN13 9789024564675, pagina 317.
