“I’m your pain when you can’t feel. Sad but true”, klonk het ’s ochtends op de radio, net bij Bob’s tweede espresso. Hij had nog een vage herinnering aan de tijd dat hij dit luidkeels meezong in zijn slaapkamer. Hij kende de tekst toen woord voor woord, en hij associeerde die met alle gevoelens die toepasselijk zijn voor een puber van zestien. Dat gevoel dat het midden houdt tussen verlangen en afkeer. Het brandend verlangen naar zelfstandigheid dat getemperd wordt door een stille opstandigheid tegen de huidige generatie die die zelfstandigheid wel heeft maar verkwanselt.

Het liedje kwam uit het titelloze ‘Black album’ van Metallica. Hij had dat grijs gedraaid op zijn cd-speler. Het was ook meegegaan naar zijn kot, waar hij er regelmatige injecties van innam tijdens de blokperiodes. Het was ook tijdens zijn studenten periode dat hij de CD uiteindelijk was kwijtgespeeld en daarna halvelings vergeten. Tot drie jaar geleden Metallica dan ineens kwam optreden op Werchter Boutique. En toen moest hij wel gaan kijken. Hij had zelfs één van zijn zwarte Metallica T-shirts aangedaan.

Wat een teleurstelling was dat geweest. Het was inspiratie loos. Het album werd gewoonweg gespeeld van het eerste tot het laatste nummer, nét zoals op het album. Waar was de muzikale virtuositeit van deze gasten? Konden ze alleen maar aframmelen wat ze al kenden?

Misschien was het wel niet zo slecht. Al die mensen rondom hem gingen toch uit hun bol, en gooiden in vervoering hun gevulde plastieken bierglazen naar voren over het publiek. Leuk. Die muziek was niet beter of slechter geworden als twintig jaar geleden. Hij was het die veranderd was. Het getormenteerde gevoel dat hij vroeger met dit nummer associeerde had plaats geruimd voor iets anders. Hij was dit nummer als het ware ontgroeid, het deed hem niks meer.

Sad.

But true.

bron foto: http://www.amazon.com/Metallica-The-Black-Album-METALLICA/dp/B00000B9AM